Vliegensvlug stond Trump na de aanslag op. We zagen een bebloed oor. En we zagen een vuist richting hemel. Dit wordt het plaatje wist hij. En dat klopte. De volgende minuten verspreidde het beeld zich over de wereld. Iconisch werd er gezegd. En ook dat klopt. Iconen kennen geen rijpingstijd meer. Ze zijn of ze zijn niet. Dit beeld werd het direct. We zagen ook een beeld van de schutter, een lichaam boven een dakrand. En we zagen niets van de man die vol werd geraakt: de ex-brandweerman die het leven liet. Hij verdween.

De vuist toonde Trump als de overwinnaar. Ik had dood moeten zijn stelde hij, maar ik leef. Hij stond op. De veiligheidsmensen konden hem niet tegen houden, zoals de grafsteen Jezus de weg naar buiten niet kon beletten. Alles in dit beeld is iconisch en refereert aan de religieuze beelden die onze cultuur dragen. Trump weet dat. Hij speelt ermee. Of je wilt of niet.

Er gebeurt hier iets gevaarlijks. In het uitwissen van het lot van de ex-brandweerman verdwijnt de dood in dit gebeuren. Trump had het er geen moment over. Je kunt aan het sterven voorbij, laat hij zien. Fight, fight, fight. Daarmee dringt de icoon van de overwinnaar zich op de voorgrond. Het gaat om hem, hij mocht klaarblijkelijk nog niet dood. Hij heeft nog een missie te volbrengen en is er voor een hoger doel: president worden. Ook hier kan uit protestantse theologische vaatjes worden getapt met de leer van de predestinatie: Trump is voorbestemd, de kogel heeft hem slechts geschampt. God heeft hem gered.

Zo incorporeert de icoon van de overwinnaar de dood, als zijnde niet meer van belang. En dan gebeurt er iets cruciaals: in het etaleren van de overwinning en het opschorten van zijn sterfelijkheid weet Trump zijn aanhang te vangen. Zij zien in hem een mythische figuur in wie de grens tussen leven en dood is vervaagt.

Een deel van zijn volgers wil tot die mythe behoren. Het is die aantrekkingskracht van de mythische redder van het vaderland die in de twintigste eeuw honderdduizenden de dood heeft ingejaagd. Met de icoon van de overwinnaar voor ogen zagen heel wat aanhangers van welke politieke stroming dan ook nauwelijks het gevaar van hun eigen dood. Die blinde trouw aan de sterke leider motiveerde ook de bestormers van het Capitool, waar vier van Trumps aanhangers omkwamen. De dood is dan inmiddels verheven tot offer: een offer voor een hoger doel. Zo vermijdt men om de zinloosheid van het sterven onder ogen te zien.

Tegenover Trump staat president Biden. Hij is niet de iconische overwinnaar. Integendeel, we zien een man bij wie de ouderdomsaftakeling heeft ingezet, aan wie je het bestuur van de Verenigde Staten niet meer kan toevertrouwen. Anders dan bij Obama, die een iconisch beeld van zichzelf schiep gepaard aan de leuze ‘Yes we can’, ontbreekt het Biden aan een dergelijk beeld. En in plaats van zijn eindigheid onder ogen te zien, overschreeuwt hij zichzelf en verschilt daarbij weinig van zijn tegenstander: beiden witte oude mannen die menen dat ze onmisbaar zijn. Voor de naoorlogse generatie die zichzelf altijd centraal heeft gesteld is dat wellicht het moeilijkst: inzien dat de wereld zonder hen verder gaat.

Het was altijd Bidens kracht, dat hij uit eigen ervaring wist wat verlies en dood voor kiezers betekenen. Hij heeft tenslotte zelf een zoon verloren. Ook dáárvoor biedt de christelijke traditie krachtige beelden. En in zijn empthische rede na de aanslag op zijn rivaal, waarin hij de doden die vielen wél noemde, zou je een glimp kunnen opvangen van de pieta, van de herkenbare tranen om de dood van een onschuldige, van een zinloos sterven. Maar de kracht van die barmhartigheid is Biden kwijt, nu hij zelf het voorwerp van medelijden is geworden

Gepubliceerd in Trouw, 19 juli 2024