Na de voorstelling in de Duitse Opera in Berlijn sta ik opeens met een glas wijn in de foyer naast twee plaquettes met namen. Het is een lijst met Joodse kunstenaars en medewerkers die in 1933 werden ontslagen na Hitlers machtsovername. Het operabedrijf draaide na hun verwijdering gewoon door. Raszuiverheid werd de norm, uitsluiting gemeengoed. Hun ontslag zou het spoor naar uitroeiing worden. Aan dat spoor kun je wennen wanneer de uitsluiting jou niet treft. Geruisloos hadden de namen van deze mensen uit de geschiedenis kunnen verdwijnen, maar tenminste één iemand heeft dat voorkomen.

Twee dagen eerder stond ik in Dresden op de plek waar op 9 november 1938 de synagoge in brand werd gestoken tijdens de Kristallnacht. Van geruisloosheid was geen sprake meer, er werd grof en sadistisch geweld ingezet. Er ontstaat een glijdende schaal van uitsluiting naar uitroeiing wanneer er een rechtvaardiging wordt gevonden die de vernietiging in alle redelijkheid legitimeert. Bij het uitbreken van de oorlog beschikte Hitler over een menselijke vernietigingsmachine, voorbij aan het denken, voorbij aan de zelfkritiek. De mythe van de collectieve vernedering genereerde een perverse collectieve kracht.

Tachtig jaar later maakt het ‘nie wieder’ plaats voor ‘het kan weer gebeuren’. En inderdaad: dat kan. Via ogenschijnlijk onnozele talkshowtafelpraat – een geboren Ethiopiër kan geen Fries zijn – naar de uitsluiting van asielzoekers en vreemdelingen, naar het massaal stemmen op één man die pretendeert een partij te zijn. Waarom leggen wij onze toekomst in de handen van deze enkeling die schreeuwend oppositie voert, onze democratie van binnenuit aanvalt en nu al zes maanden onze politiek gijzelt? En waarom nog meer macht aan hem geven bij de Europese verkiezingen? Naar welke verlosser verlangen wij hier? Het moet luiheid zijn dat ons drijft, of onverschilligheid, lethargie of decadentie.

Laat niemand het lef hebben om op 4 mei de twee minuten stilte op de Dam te verstoren. Het is tijd voor een diepgaand zelfonderzoek. Niet de Palestijnen, niet Israël en ook niet Oekraïne en Rusland, maar wij, wij moeten aan de bak. Grondig gaan nadenken waar wij ons bevinden op de schaal van het uitsluiten. En ons bewust worden met welke perverse mechanismes wij momenteel spelen. In de foyer van de Duitse Opera zag ik hoe de illusie kan postvatten een volk
wel te kunnen missen. Dat wat vernietigd wordt kan definitief verdwijnen. En worden vergeten. Daartoe zijn wij in staat. Dat is een gruwelijke wetenschap. Daarom: 4 mei twee minuten stil op de Dam. Doodstil.

Gepubliceerd in TROUW, 3 mei 2024