Vijfenzestig jaar getrouwd waren ze. Mijn ouders. Op zondag 22 mei. Dat gaan we in de kerk vieren zeiden ze. In de Lebuïnuskerk in Deventer. En bij de koffie trakteren we. Petit-fourtjes. En aldus geschiedde. En toen gebeurde het mooie. De kinderen werden tijdens de dienst door predikant Ingrid de Zwart naar voren geroepen. Ze vroeg de kinderen wie de wind wel eens heeft gezien. Niemand. Voelen, ja dat wel, de wind voel je. En je ziet de wind. Aan de bladeren van de bomen. Zoals de wind is, is de liefde vertelde ze. En twee mensen in de kerk hebben die liefde al vijfenzestig jaar gedeeld. Ze vroeg mijn ouders op te staan. Twee mensen temidden van al die anderen. Daar stonden ze. Breekbaarder dan vijfenzestigjaar geleden. Niet met een grote toekomst nog voor zich. Maar wel: met een leven vol verhalen en herinneringen. Met de grote momenten van geboorte en sterven. Met de geschiedenis van Tweede Wereldoorlog en politionele acties in Indonesië. Met de wetenschap dat het leven niet volgens de lijnen van berekening en wetmatigheid verloopt.  Daarna kwam de preek. Net als elke zondag. En toch net weer anders. Je luistert met andere oren als er iets te vieren valt. De cantorij, waar mijn zus Fenny in zingt, had speciaal een aantal liederen voor mijn ouders ingestudeerd. Tekst en muziek die hun geloof verklankt hebben door de jaren heen. In het gebed werd er naast al die andere gebeden gedankt voor de 65 jaar. En toen kwam er een zelfgemaakt cadeau van de kinderen. Na de zegen vroeg Ingrid mijn ouders naar voren te komen. Het lang-zal-ze leven werd ingezet begeleid door het kerkorgel. En tot slot was er de lange rij felicitaties, omhelzingen, zoenen. Natuurlijk is zo’n moment voor kinderen van vijfenzestig jaar getrouwde ouders een gevoelig en emotioneel moment. En dat wat ik nu ga schrijven tapt behoorlijk uit de bron van de emotie. Maar wat kan ik iedereen op zondagmorgen een kerk als deze toewensen. En wat gaat er veel verloren als we rücksichtos met al dat kostbare in zo’n gemeenschap zouden omspringen. Of erger nog: God bij het oud vuil zetten.  Hier wordt gevierd. De liturgie is niet de vlucht naar het ideale leven, noch de standaard voor het goede en het schone. Hier wordt gezongen, gebeden, gesproken om dat wat het leven is. Geestkracht heeft hier een plek. Gaandeweg toets je hier je leven, win je aan inzicht en tref je op zondag je mede reisgenoten. Voor sommige mensen is dat een lange weg samen. Anderen gaan die weg alleen, of leven in andere verbanden. En al dat vieren doe je met een groep mensen die je niet als je vrienden hebt uitgekozen. Ik kan geen andere plek bedenken waar dit zo kan. Hier wordt de lange vijfenzestig jaar in een veel groter verband geplaatst. Het oude gebouw doet je de eeuwigheid vermoeden.  Niet de prestatie staat voorop, maar het doodgewone gegeven dat wij  er zijn, dat het leven verdomd mooi is om geleefd te worden. En dat we de bereidheid hebben om dat leven van elkaar te dragen en te verdragen. Voor mij is dit de kerk op zijn best voegde ik Ingrid toe na de dienst.  Ik zag mijn ouders stralen. We deelden koffie en petit-fourtjes. Het leek op brood en wijn.